Augustus 2022, de zon scheen. Loes en haar vriend waren op weg naar een strandje waar ze haar familie zouden ontmoeten. Haar ouders, broers en neefjes en nichtjes zaten al op hen te wachten. De week erna zouden ze op vakantie gaan en de voorpret was begonnen. In de auto klonk vrolijke muziek en ze zaten er ontspannen bij. Ze reden op een 80 km weg en waren er bijna. De vriend van Loes gaf richting aan, remde voor de afslag naar het strand en kwam tot stilstand toen hij plotseling schreeuwde ‘hij komt!’. Een fractie later, werden ze van achteren aangereden met circa 90 km/u. De auto begon te spinnen en kwam tot stilstand. Hun auto was total loss, haar vriend kon zijn portier niet meer openen en het gezicht van Loes zat onder het bloed. De aanrijding kwam voor Loes totaal onverwacht en ze was in shock en in paniek. Haar familie kwam aanrennen en bij toeval was er een ambulance in de buurt.
Op de bank
De volgende dag ging Loes naar de huisarts en die constateerde wat oppervlakkige gezichtschade en een zware hersenschudding. Voor de zekerheid werd ze doorverwezen naar het ziekenhuis om foto’s van rug en nek te maken. De huisarts raadde Loes aan rust te nemen en naar de fysiotherapeut te gaan. Daar wilde ze in eerste instantie niet aan toegeven omdat haar mentaliteit altijd was: niet piepen en schouders eronder! Ze wilde weer aan het werk maar werd overvallen door een grote angst. Angst voor het verkeer, mensen die niet opletten en haar niet zagen, binnen en buiten het verkeer. ’s Nachts had ze last van nachtmerries en ze kon geen prikkels verdragen. Van een jonge meid midden in het leven, zat ze plotseling op de bank niets te doen. Terwijl ze zo hield van haar werk als ambulante hulpverlener, uitgaan met vriendinnen en lekker sporten. Wat haar frustreerde was dat haar vriend nergens last van had terwijl zij nergens toe in staat was. Hij kwam elke dag vol verhalen thuis terwijl zij niets meer beleefde. Wat ook niet hielp is dat zij nooit meer iets vernam van de veroorzaker van het ongeval. Dat stak extra omdat hij direct na het ongeval toegaf afgeleid te zijn geweest door de bootjes op het water. Een excuus had wellicht bijgedragen aan haar herstel.
De omslag
De omslag kwam toen ze zich realiseerde dat ze weer in beweging wilde komen ondanks het niet kunnen verdragen van prikkels. Ze schafte een noise cancelling koptelefoon aan en ging ommetjes maken. Haar psycholoog hielp haar met EMDR om het ongeval in een nieuw perspectief te zetten. Ze had een fijne advocaat en een welwillende arbeidsdeskundige. De laatste zette haar op het spoor van DBC. In april 2023 startte ze in de vestiging in Zwolle. Om een beeld te krijgen, las ze de reviews van andere cliënten en besloot ze het op zich af te laten komen. “Erger kon het toch niet worden”. In het begin vond ze de oefeningen eng en was ze ervan overtuigd dat ze die niet kon doen. De fysiotherapeuten van DBC bleven haar rustig stimuleren om stapje voor stapje te ontdekken wat ze wél kon. Soms moest Loes zelfs afgeremd worden omdat ze zo graag vooruit wilde. De sfeer op de vestiging was leuk en informeel. Samen met haar behandelteam maakte Loes een denkbeeldige EHBO-koffer en ging aan de slag met de vraag wat er absoluut in moest zitten en wat er wel eens uit kon. Langzaam werd ze ‘de oude vernieuwde versie van zichzelf’. Bewust van de valkuilen, beter in staat haar grenzen te bewaken en nee te zeggen. Ze leerde accepteren dat er wat restklachten zijn maar werd fysiek en mentaal sterker. Ze herinnert zich dat ze jaloers was op cliënten die ze tijdens de trainingen tegenkwam en die verder waren in hun proces. Op een zeker moment draaiden die rollen om en werd Loes een voorbeeld voor andere cliënten.
DBC
Ze is heel blij dat ze het traject bij DBC heeft gedaan. Het paste bij haar omdat ze zelf een bijdrage kon leveren aan haar mentale en fysieke herstel, gedoseerd maar wel gericht op duurzame verbetering. Ze kan het iedereen aanraden in een vergelijkbare situatie. Inmiddels is de volledige re-integratie naar werk in zicht en kan ze haar eigen ervaring als ‘benadeelde’ ook dagelijks gebruiken als ambulante hulpverlener. De DBC-collega’s stimuleerden haar om tijdens de herstelperiode een nieuwe haalbare hobby te ontwikkelen. Dat is gelukt want tegenwoordig heeft ze een mooie moestuin en stekt ze plantjes. Het was een zware tijd, maar het leverde ook veel op!