Kort voor de kerstdagen knalde een onoplettende automobilist met een snelheid van zo’n vijftig kilometer per uur tegen de auto van Mascha aan. “Ik dacht meteen: dit is niet goed”, vertelt Mascha

Het gebeurde kort voor de kerstdagen. Mascha reed rond een uur of vijf terug van een afspraak in Utrecht naar huis in Leeuwarden. Bij Utrecht-Noord op de A27 reed het verkeer zoals gebruikelijk rond dat tijdstip langzaam. Vanuit haar ooghoek zag Mascha op de vluchtstrook een auto met pech staan, maar ze schonk daar verder geen aandacht aan. De chauffeur achter haar deed dat wellicht wel, want die had niet in de gaten dat het verkeer inmiddels tot stilstand was gekomen. Met een snelheid van zo’n vijftig kilometer per uur reed hij tegen de auto van Mascha aan. “Ik dacht meteen: dit is niet goed”, vertelt Mascha. “Ik was duizelig, had pijn in mijn hoofd en schouders en was ook erg misselijk. Ik ben stapvoets naar de vluchtstrook gerold en ben uitgestapt. De bergers die daar voor de auto met pech waren, kwamen meteen naar me toe. Die hebben me achter de vangrail gezet en een ambulance gebeld. Die was er al binnen tien minuten. De ambulancebroeder onderzocht mijn hoofd en nek, deed me een kraagje om, legde me op een brancard en vervolgens werd ik naar een ziekenhuis in Hilversum gebracht. Daar bleek gelukkig dat ik niets had gebroken. Mijn vader, die onderweg was van zijn werk in Den Haag naar Beetgumermolen in Friesland, heeft me opgehaald en thuisgebracht. Mijn auto zag ik pas veel later terug, ver na de feestdagen.”

Meteen naar DBC verwezen

Mascha meldde zich ziek op haar werk, bij een verzekeringsmaatschappij in Leeuwarden, maar dacht na de feestdagen weer gewoon aan de slag te kunnen. Al voor de kerst bleek echter dat dit te optimistisch was gedacht. Normale taken als tandenpoetsen, haren wassen, de vaatwasser uitruimen en de was opvouwen waren te veel voor haar. En haar klachten werden alleen maar erger. “Het was al snel duidelijk dat er meer aan de hand was dan een beetje spierpijn”, aldus Mascha. Kort na de jaarwisseling had zij een afspraak met de bedrijfsarts en die verwees haar direct naar DBC in Heerenveen. “De bedrijfsarts had meteen door dat dit niet goed zou komen en dat ik hulp nodig had”, vertelt Mascha. “Toen ik bij DBC kwam, was ik te slap en ziek om het intakegesprek in één keer te voeren. Daar hebben we twee gesprekken over gedaan. Bij DBC kreeg ik het advies om een programma van achttien weken te doorlopen. Toen nokte ik helemaal af. Dat kan toch niet, dacht ik, waarom moet dat zo lang duren?!”

Zelf omgaan met klachten en beperkingen

Toch ging Mascha het programma in, “en ik heb daar ontzettend veel aan gehad”, vertelt ze. “Ik kreeg niet alleen hulp wat de lichamelijke belastbaarheid betreft, maar ook voor wat betreft mijn ‘coping’, dus hoe ik met mijn klachten en beperkingen kon omgaan. Ik kon heel moeilijk verwerken dat ik volledig uit de running was, op mijn leeftijd, nog geen dertig, met een leuke baan, een eigen huis en plannen om te verbouwen. Maar waar DBC mij heel erg mee geholpen heeft is door mij onderdeel te maken van de behandeling: ik was zelf de sleutel naar mijn eigen beter worden. Want om mijn leven weer op de rit te krijgen, moest ik zelf goed aan de slag. En door niet meer van dag tot dag kijken hoe het ging, maar van maand tot maand, heeft mij ontzettend geholpen om er weer uit te komen.” Na achttien weken voelde Mascha zich nog niet helemaal hersteld, maar ze kreeg de ‘tools’ mee om zelf aan haar belastbaarheid en aan de coping te werken. Bovendien kreeg Mascha op advies van DBC, na een bezoek aan haar werkplek, een aangepaste stoel, een aangepaste muis en een pauzeprogramma op haar PC. “Nu werk ik weer veertig uur per week, ik kan weer paardrijden en ik voel me gewoon heel goed. Met dank aan DBC!”