Vrijdag de 13e, was voor Lisa een echte ongeluksdag. Ze stond in haar woonplaats Enschede achter een aantal auto’s voor een rood verkeerslicht te wachten. Achter haar kwam een automobilist aanrijden die op zijn telefoon zat te kijken. Hij had niet in de gaten dat het stoplicht op rood stond en reed met hoge snelheid op Lisa in. Haar auto werd tegen de auto voor haar gedrukt en die auto ook nog tegen de auto daarvoor. Lisa was volledig versuft en kon niet op eigen kracht uit haar auto komen.

Lisa heeft twee heel verschillende banen. Ze werkt om te beginnen als fietsenmaker in het bedrijf van haar vader. Al heel jong toonde ze daar interesse in en later volgde ze de fietsenmakersopleiding op het ROC in Hengelo. Daarnaast werkt ze als model en als danser. Ze wordt vaak voor fotoshoots en videoclips gevraagd, bijvoorbeeld om bepaalde merken aan te prijzen, en ze danst geregeld op feesten en festivals. Maar na die vrijdag de 13e was dat allemaal niet meer mogelijk.

Last van licht en lawaai

“Ik bleef na mijn ongeluk veel pijn houden aan mijn schouders, m’n nek en m’n hoofd”, vertelt Lisa, “meestal wel de hele dag. Ik kon mijn hoofd slecht draaien, dus ik kon moeilijk om me heen kijken, en geen zwaar werk doen, bijvoorbeeld iets zwaars tillen. Van licht en geluid kreeg ik snel hoofdpijn, dus allerlei dagelijkse bezigheden waren voor mij al lastig. In de werkplaats kon ik totaal geen reparaties doen, vooral omdat ik geen kracht kon zetten. Ook is er in de werkplaats vaak veel lawaai en zijn er felle lampen en dat maakte het voor mij ook moeilijk. Ik heb daardoor een tijd niet gewerkt of deed maar wat vervangend werk, bijvoorbeeld het een en ander sorteren of licht administratief werk op kantoor. Echt simpele dingen.”

Meteen een klik

Lisa’s behandeltraject begon in feite meteen al na het ongeluk. Ze werd onderzocht door ambulanceverpleegkundigen, die haar aanraadden naar haar huisarts te gaan. Deze verwees haar naar een osteopaat, voor een pijntherapie, maar die kon niet veel voor haar betekenen. Vervolgens werd ze door een neuroloog onderzocht, die Lisa met instemming van de arboarts en de betrokken verzekeraar op de behandeling bij DBC wees. “Daar ben ik na zes maanden naartoe gegaan en dat klikte meteen heel goed”, aldus Lisa. “Ze maakten een opbouwschema voor mij en gaven tips hoe ik me in het dagelijks leven anders en beter kon bewegen. Op een heel rustige manier hielpen zij me met het weer opbouwen van kracht. Ik leerde vooral ook hoe ik het mezelf gemakkelijker kon maken.”

Echt een stijgende lijn

Al na twee maanden voelde Lisa duidelijke verbeteringen in haar mobiliteit en vervolgens ook een toename van haar krachten. Iets langer duurde het voordat ze weer fel licht en geluid kon verdragen, maar ook op dat punt merkt ze vooruitgang. Omdat ze in december moest verhuizen en ook door de feestdagen heeft ze zich een korte periode niet laten behandelen, “en ik merkte meteen dat ik niet meer vooruitging, ik stond echt stil. Gelukkig heb ik nog zeventien behandelingen te gaan en die heb ik echt wel nodig om weer helemaal beter te worden.” Ondertussen is Lisa weer aan het werk gegaan. “In de werkplaats pak ik langzaam weer zo veel mogelijk mijn oude werk op en ook neem ik af en toe weer een modellenklus aan. Er zit dus echt een stijgende lijn in!”