Begin maart bracht Jan Hein zijn dochter naar school. Op de Verlengde Hereweg in Groningen moest hij voor het stoplicht wachten. In zijn binnenspiegel zag hij een bedrijfsbusje naderen, hij zag het licht nog op rood staan, keek nog eens in zijn binnenspiegel, zette zich schrap en het busje knalde bij hem achterop. “Ik had me niet schrap moeten zetten”, zegt Jan Hein. “Mijn dochter zag het niet aankomen. Ze schrok wel heel erg, maar na een week pijn in haar schouder was ze ervan af. Bij mij schoot het in mijn rug en mijn nek, waardoor ik gedurende anderhalf jaar niet heb kunnen werken.”

Het ongeluk was ernstig genoeg om de politie erbij te roepen, evenals een ambulance. Uit onderzoek door een ambulancebroeder bleek dat er gelukkig geen noemenswaardig letsel was veroorzaakt, in de zin van botbreuken bijvoorbeeld, maar Jan Hein werd wel geadviseerd naar zijn huisarts te gaan. In de dagen, weken en maanden erna bezocht Jan Hein diverse paramedici, maar steeds kwam hij van een koude kermis thuis. De fysiotherapeut in zijn woonplaats, Ten Boer, kon hem niet helpen, omdat zij de spier die ze wilde behandelen, niet kon bereiken. Vervolgens verwees de huisarts hem naar een revalidatiecentrum in Haren. Daar kreeg hij een pasje, hij mocht enkele toestellen uitproberen en pas aan het einde van de afspraak werd hem eens gevraagd hoe het met hem ging. Ook dat was geen groot succes. Daarna bezocht hij nog een centrum voor rugpijnbestrijding, waar Jan Hein een ‘dry needling’-behandeling kreeg, maar zonder resultaat. Tot slot werd hij via zijn assurantietussenpersoon geadviseerd naar DBC in Assen te gaan.

Over mijn angst heen

“Daar ben ik achttien weken lang, twee keer per week behandeld en het gaat nu heel goed met mij”, vertelt Jan Hein. “De pijn zit er nog wel, maar ik ben over mijn angst heen. Ik doe weer dingen die ik eerder niet deed: bukken, springen, trappenlopen enzovoort. Ik was altijd bang dat het in mijn rug zou schieten als ik dat deed, dat ik weer vast kwam te zitten. Maar door de oefeningen en de tips die ik kreeg bij de bewegingen die ik maakte, weet ik nu beter wat ik wel en niet kan doen. De fysiotherapeut van DBC weet van wanten wat dat betreft. Bij sommige oefeningen dacht ik: dit wil ik niet! Maar hij pushte me er doorheen. Ik vond dat heel positief. Ook de gesprekken met de psycholoog vond ik positief. Doorgaans ben ik niet zo’n prater en ga ik niet zo diep op de zaken in, maar de tips die zij mij gaf, vond ik heel bruikbaar.”

Geweldig geholpen

Jan Hein werkt als procesoperator bij een zuivelfabriek die halffabricaten voor kindervoeding produceert. De fabriek is in een oud gebouw gevestigd en Jan Hein moet bij zijn controleronden en als hij monsters gaat innemen, geregeld via het trappenhuis naar de vijfde verdieping. Samen met zijn behandelaar bij DBC, die in de fabriek op bezoek is geweest, heeft hij juist op dat aspect van zijn werk getraind. “Halverwege die trappen voel ik soms de pijn nog wel, maar dan rust ik even of ik doe wat anders, en dan kan ik weer verder. Ik vind daarom dat DBC mij geweldig heeft geholpen!”